چقدر زود -یا شاید هم دیر! از زاویه ی دید دیگری...- دو ساله شد.

دوست دارم کودک دو ساله ی پارسی بلاگیم را!

در روزهای سخت سنگ صبورم بود

و پیک شادی روزهای خوبم!

باورم نمیشد روزی صمیمی ترین دوستان نتی و غیر نتی ام از روی نوشته های همین کوچولوی دو ساله از احوالاتم با خبر باشند!

حالا که شده! تریبون خوبی برای روزهای پر مشغله بودنم... همان زمانهایی که نمیتوانم دوستانم را حضوری ببینم یا حتی فرصت تلفن زدن یا یک اسمس خشک و خالی دادن را هم ندارم

چه وبلاگ با معرفتی!

نمیدانم تا چند سالگیش را جشن خواهم گرفت!