در پس تپه اي از شنهاي انتظار که هر لحظه زير پايت از کشته هاي زمان پشته ها پيش مي آيد، پيش سايه ات، کسي با نور آفتاب تو جان ميگيرد و رشد ميکند و ساقه و برگ رشيد ميکند و خوشحال است که در اين تاريکي هاي اذهان و تن ها و تنهايي کسي هست که مانند همه شان نيست و ايستاده بر قله اي از نور اين ياس را بالا ميکشد پهلوي خودش....
ياسِ آفتابگردون ....
14/12/90