سلام خانم ياس

نميدونم اين ادما که همش نگران سهميه و.... هستن روزاي جنگ کجا

بودن؟ اغلبشون اصلا نفهميدن جنگ چي و چه جور بود و گذشت.

نميدونم اون روزايي که اونا رو شونه هاي باباشون بالا پايين ميرفتن هيچوقت فکر کرده بودن حالا فرزندان شهدا دارن با قاب عکس باباشون زندگي ميکنن يا از ساعت 7 شب خوابيدن تا شايد خواب باباشونو ببينن.

نميدونم اون لحظه هاي نابي رو که همون منتقدين لذت شادي رو تو چشماي باباشون درک کردن به اين بچه ها فکر کردن که بابايي نيست سجده شکر به جا بياره و از موفقيت فرزند اشکبريزه .

دست دخترشو بگيره ببره ثبت نامش کنه؟

يا نه اصلا بابايي هست که دخترشو يا پسرشو به دست همسر بسپاره ؟

نميدونم دنيا کمبود رو چطور ميشه جبران کرد؟؟!

خداوند حق شهدا و فرزندان و وابستگانشونو بر ما حلال کنه.

به من سر بزنيد