اگر سنجيده عمل كنيد، راههاي بسياري براي شناخت هست كه محرم شدن لزومي پيدا نميكنه... محرميت موقت اون هم براي مدتي كوتاه، آخرين راه براي شناخته (اونم براي كسي كه از طرق مختلف ديگه هنوز سوالات بي جوابي براش باقي مونده كه هيچ راهي جز محرميت براي پاسخ بهشون وجود نداره) كه اين حالت هم خيلي كم پيش مياد. ان شا الله وقتي قرار شد ازدواج كني بيشتر متوجه ميشي كه من چي دارم ميگم، بيشتر متوجه ميشي كه لزومي نداره و راههاي ديگه هم هست يعني چي، و بيشتر متوجه ميشي به رسميت شناخته نشدن تو اين مدت چه عذابي داره و....

اومدم و چقدر هم زيبا بود...

شاكي، خسته خسته خسته و باز هم خسته ام........................ دليل اينكه ميگم نامزد نكنيد اينه: اگه قرار باشه بهم بخوره (يعني اين احتمال رو بديد كه انتخابتون به قطعيت نرسيده) كه بسيار بده به خصوص براي دختر، و خواستگاران بعدي با شنيدن اسم محرميتي كه داشتيد دل چركين ميشن و حتي خيلي هاشون ديگه پشت سرشونم نگاه نميكنند! (حالا بيا و ثابت كن كه ما يك بار هم همديگه رو تو اين مدت نديديم! تاثير منفي كه رو ذهن خواستگاران و حتي همسر آينده داره انكار ناپذيره) اگرم به انتخابتون مطمئنيد كه چه بهتر از همون اول قانوني هم باشه و حق و حقوقتون (هم دختر و هم پسر) در خانواده ها جا بيوفته و دغدغه هاي خاص قانوني بودن رو نداشته باشيد... باز هم اگر با همه ي اين حرف ها خواستيد نامزدي رو تجربه كنيد، اصلا بيشتر از يكي دو ماه نباشه!

سلام...